Als tekstschrijver vind ik het belangrijk om woorden zorgvuldig te kiezen. En dan toch een blog met de titel ‘Woordeloos’? Ja, want ik besef dat we op veel verschillende manieren met elkaar communiceren. Het zijn echter de woorden die me altijd hebben gefascineerd. De mogelijkheden die woorden ons bieden zijn schier eindeloos, want woorden leven. Ze worden gevoed door de gevoelens die we heimelijk koesteren, de toon die we gebruiken en de betekenis die we eraan geven door de situatie waarin we ons bevinden, zowel feitelijk als mentaal. Woorden worden pijnlijk overschat en schromelijk onderschat. Want woorden kunnen een poort zijn naar ongekend geluk of een muur waar je steeds weer tegenaan loopt.

Verstaan
Wat dit alles nog fascinerender maakt, en daardoor verwarrender, is het volgende. De nuanceverschillen die ontstaan door de miniemste wijzigingen in een tekst, treffen de een als een dolk en laten de ander volkomen onverschillig. Soms is de spreker zich zelfs van geen kwaad bewust. Wat mij dan troost is dat woorden soms niet nodig zijn. Dat je zomaar iemand kunt treffen in een restaurant in Griekenland die je bedient met een lach op het gezicht en die je echt aankijkt, niet als de zoveelste toerist, maar als mens. Als je elkaar niet met woorden kunt verstaan, zijn vriendelijke ogen soms het enige dat je nodig hebt.